برای اما ساقه های شکسته ی خاطره هامان ...

کنار تاقچه ی عادت ؛
روبه روی شعمدانی های معوج خیال
دست را از خرقه ی عادت ،
و پا را از گلیم نواهای سرد
به بیرون واژه ها می اندازم ...

قصد دارم بروم تا دور دست ها
آنجا که هنوز اینجا و فرا اینجایی نبود ،
بعد شوریدگی چلچله ها را
از غزل های مانده بر لب
ترجمه ی زبان های گنگ بدارم

و Term هایی را که دوست دارم
جای تبعید
بر زبانی بیگانه بنشانم
که نهراسم از نگاه دگرانی که می پندارند
می دانند !
و نمی دانند همه ی سیب ها
سیب هبوط آدم و حوا نمی شود !!!

آن وقت wanderung را
نه در دانه های تسبیح
و استخاره های متصل به آن ،
که در استعاره ی ساده ی زبانی دیگر؛
گاه Abwanderung بخوانم
و گاه ذرات خیالم را تا آدم ها پیوند زنم
تا همان ناکجایی که نوای Völkerwanderung بر می خیزد ...

اما نه امروز فصل پاییز است
و نه دیروز بهار
و کدامین چلچله ،
کدامین پرستو در زمستان
به راه دور ،
پروازش را به رنگ zug می دارد مگر ...
که من قناری های مرده را
پیش خاطرات دیرین مان
از نو ذبح بودن های نبود بدارم !

هیچ می دانی اما
با میله هایی که دور تو قفس می شوند
با چهره هایی که رنگ های آبرنگ را
به گمان گواش های لعاب دار
بر سیمای خود می پراکنند ؛
می توان کنار آمد
می توان
اما نمی توان
نمی توان
با باورهایی که لحظه به لحظه به دار می روند
ـ هرچند که میان دغدغه هایشان سهیم نباشی ـ
کنار آمد !

می دانی که نمی شود !
حتی اگر تصویر ها را تبعید دارم
و نام ها را
پای لنگی هست که بساط خاطر را
بر هم زند !

با این وجود وقتی معجونی ارغوانی
روبه روی من و تو و او و آن ها و همین هاست
مستی همیشه هست
و جنونی که بخواند نگاه ها را ز راهی دور !

تو نهال را ته به سر ندار ...
پی ساقه های ترد نیستم !
پی شکسته های آیینه ی بازی هامان حتی ،
و نه حتی در پی
jemandem etwas in die Schuhe schieben
تنها
پی نارون کوچه ی همسایه ام !!
به دور از همه یwarum ها ...
تا فراموش شود
هر آنکه از دوست پرسد ...
?Wo sind Sie
?Wo waren Sie